Motorweekend 2025

Vrijdag 12 september

De eerste grote groep is vanochtend om 10.00 uur na een kop koffie bij Martin en Brigitte Buschers vertrokken.  De resterende groep vertrok om 13:00 na een kop koffie bij Harald en Rianne. Ben Haslo had nog enkele verplichtingen zodat hij pas 's avonds kon vertrekken. Ondanks de voorspellingen was het weer uitstekend, een heel goed begin dus voor dit weekend. Rob Rupert en ik zouden met de bus van Tijdhof en de aanhanger van Robert Bouwhuis, naar onze residentie rijden. Gelukkig had Ruben Gröninger de aanhanger nog even voorzien van een aantal nieuwe bandjes en de verlichting nagekeken, zodat ook wij met een gerust hart op pad konden gaan. De motoren zouden een mooie samengestelde route volgen maar wij wilden zo snel mogelijk naar de bestemming rijden. Helaas ging die vlieger niet helemaal op omdat we bij Gronau op de B 54 al in een file zaten. Een uur niet kunnen rijden is niet erg, maar wel als je in zo'n file zit. We hebben uiteindelijk 3 navigatietoestellen ingezet om die dit te kunnen omzeilen. Dan blijkt de meest gemakkelijke, Google Maps een goede hulp. Deze geeft namelijk direct aan waar zich de knelpunten bevinden. Ook geeft deze een alternatief als er ergens een opstopping dreigt. Ondanks een uur verloren hadden we toch weer wat gewonnen....

Toen we bij Gasthof Feische  in Hellefeld, aankwamen bleken de motorrijders nog niet te zijn gearriveerd. Dat verbaasde ons enigszins omdat we toch een uur meer onderweg waren geweest. We waren net aan het parkeren, toen onze eerste “jongens”  (niet alleen dat ook Laura bij deze groep hoorde die het leeftijd percentage van de groep wat liet dalen maar dan nog kun je allang niet meer spreken van jongens) er ook aankwamen. De ontvangst was niet te vergelijken met vorig jaar,... gelukkig deze keer in positieve zin. De eerste woorden van de gastheer waren: aan de voorkant zit de voordeur en het bier staat koud. Dat is nog eens een warm onthaal. Daar konden we wel wat mee. Nadat de meesten hun kamers hadden ingericht... nou ja gewoon de bagage daarin hadden gepleerd ,werd er een bezoek gebracht aan het kleine barretje. De kastelein met de handige naam Harrie, had maar liefst drie soorten bier aan zijn tap en dat mocht vrij geproefd worden. Daar werd dan ook maar dankbaar gebruik van gemaakt. Deze Harrie, een westerling ergens uit Noord Holland, praatte als Brugman. Goed zes uur kwamen ook de groep, Harald, Robert en Bert aan, dus net voor het eten. Om half zeven was dit eten klaar. Een buffet met lekkere schnitzels, aardappelen, groeten, sauzen en nog veel meer, maar daar had ik het mij bij gehouden. Voldoende voor iedereen en voor ons eenvoudige Rietmolense jongens ook de juiste kost. Met een volle buik is het wel weer even opstarten, dat wil zeggen dat eerste glaasje bier gaat er dan niet zo vlot in. Dat geldt gelukkig wel voor dat eerste glaasje... Ben Haslo kwam zo tegen half negen, dus ook nog net op tijd voor de overgebleven restjes van de pot.... Dat het daarna toch weer gezellig kan zijn blijkt pas als je uiteindelijk op de klok kijkt... half drie is een mooie tijd om het nest op te zoeken. Natuurlijk zijn er altijd wel een aantal die al iets eerder op hun klokje hadden gekeken en al iets eerder hun pyjama aan hadden getrokken, maar ook een aantal die uiteindelijk de deur daar hebben afgesloten..

Zaterdag 13 september

Na een korte maar goede nachtrust waren we al weer klaar voor het ontbijt. Daarvoor moesten we in de kelder. Een kelder met een prachtig gewelf uit de 17de eeuw met een ontbijt van gelukkig recentere datum. Dat ging er dan ook in als koek. Helaas waren  de omstandigheden buiten iets minder. Het had al flink geregend en de zon was nog niet in staat de  buiigheid te verdrijven. Dan zit er niks anders op om maar even rond te hangen en wat onzin uit te kramen in het café. Om goed 10 uur begon het op te klaren en kon er al weer over de aanstaande tocht worden nagedacht. Een aantal rijders besloten ondanks de betrokken lucht toch maar te vertrekken. De andere helft besloot om maar eerst een kop koffie te pakken waar de chef eigenlijk niet zo blij van werd want hij had daar eigenlijk geen tijd voor. Hij was ook nog eens bezig met de boekhouding, volgens ons kon die dat beter doen als we zouden vertrekken… Maar ja, hoe kun je nu zo'n aardige club dit ver weigeren? Volgens de app buienalarm bleek het na die kop koffie nog mooi te worden ook. Dus starten met die handel. Nou ja starten, Wilfried Borgelink was in geen velden of wegen te bekennen en de slaapkamer deur zat op slot zodat Harrie Gorkink zijn outfit niet kon pakken. Ik wilde nu een mooi droneplaatje schieten tijdens het gezamenlijk weg rijden. Mijn drone hing al een hele tijd in de lucht alvorens de eerste 3 rijders buiten waren en hun machines hadden beklommen. Kwam nu eindelijk ook Wilfried te voorschijn waren Harrie en Laura er niet. De accu van de drone raakte al behoorlijk leeg dus zou het ook deze keer weer eens niet mogelijk te zijn om ze allen te zien vertrekken. Nu zijn de leden ook wel geen 18 meer maar het tempo waarin wordt gestart is dus bijna niet te filmen. Ah fijn, na zo,n klein half uur getreuzel ging de ploeg op weg. Wij hebben ons boeltje ingepakt en zijn met de bus richting Sorpemeer gereden om daar de stuwdam en het meer te bekijken.  Dat zo'n dam best lang kan zijn bleek wel uit het feit dat Rob's knie het moeilijk kreeg om bij te benen. Als je aan de andere kant bent moet je namelijk ook nog weer terug en dan is 1,5 kilometer met een nieuwe knie een lange rit. Na het bezoek aan dit meer zijn we naar het DampfLandLeute museum in Eslohe gegaan. Dat is echt een aanrader als je tenminste iets om techniek geeft. Voor ons was het in ieder geval een goede keus. Ga er niet over vertellen want stel je voor dat je het in je hersens haalt hier ook eens heen te gaan. Tegen half vijf waren wij weer bij ons hotel terug en konden we ons te goed doen aan een biertje op het terras. De andere rijders, die het laatst waren vertrokken waren al weer terug, terwijl de ploeg die het vroegst waren vertrokken nog moest komen. Dat is ook heel normaal want zelfs in de bijbel staat: De eersten zullen de laatsten zijn.  Henk Mekkink had onderweg nog startproblemen ondervonden. Gelukkig werd hij bij gestaan door een ploeg van zeer deskundige monteurs zodat dit euvel snel was verholpen. Geoxideerde accupolen cq klemmen kunnen al snel leiden tot deze klachten... Mot e toch moar wat vaker veur'n werd er al geroepen..(alles wat ie neet broekt, roest vaste)  Later op de avond zou Rob Rupert nog een opmerking plaatsen dat hij altijd al problemen met de Polen had gehad.

Harrie der Chef van het hotel had het café al weer vol geboekt nou ja in alle chaos was er een begrafenis bijeenkomst tussen door gekomen. Ze hadden hem nog niet precies kunnen vertellen wanneer de betreffende persoon de planeet zou verlaten...  Hier was dan sprake, althans volgens onze vertalers, van een Ausfahrt. Die kwamen volgens Andre Schroer hier wel heel veel voor want hij had onderweg heel wat borden had gezien waarop Ausfahrt stond... Wij hebben voor zulke omstandigheden altijd begrip zodat wij in de eetzaal en buiten ons biertje moesten nuttigen.  Ondertussen waren ook de andere rijders weer gearriveerd zodat die mooi op het terras konden aansluiten. Hij, Harrie der Chef,  had ook een barbecue georganiseerd, dat hebben wij ons ook flink laten smaken.  Dat gold niet alleen voor het eten.... Er werd nog weer eens flink verhaald over de weekenden van de afgelopen jaren. Dan komen nog weer toppers naar boven waar nog steeds over gelachen kan worden. Wat er zoal in die tijd tijdens het tanken.. zowel de brandstof van de motor als de brandstof van ons zelf, te zijn misgegaan....Personen die uit stapelbedden vielen en natuurlijk nog veel meer.  Ondanks dat het Duitse bier gebrouwen is volgens het Reinheidsgebot, bleken sommige darmen daar toch wat meer gas uit te halen.. Het knalde en knorde daar nogal behoorlijk op het terras. Volgens enkelen waren dat gewoon de Reetkwakers. Zolang de broek daarbij droog blijft en de gassen kunnen verdwijnen in de open lucht is dat niet zo erg. Dan is het wel verstand even een ommetje te maken zodat niet iedereen hoeft mee te genieten. Kun je meteen ontdekken dat Harrie, der Chef, alles aanpakt… maar weinig afmaakt. Hij was even aan het metselen geweest maar had geen tijd om het af te maken, de troffel zat nog vast in de emmer met specie. Het waterpas was ook vastgebakken aan het beton. Hij had het onkruid van 3 maanden terug nog op de kruiwagen staan en was nog niet in staat geweest de tas met lege flessen naar binnen te brengen, die lag daar zowat half op de straat. Jullie kennen allemaal het spreekwoord van die 12 ambachten.. Met de mond kon hij nog wel véél meer en dat maakte hij in tegenstelling, wel af. Maar ja, Westerlingen hé. Binnen in de dinerruimte hing een prachtige poster van een oude smederij, dat paste wel aardig in deze omgeving waar de tijd soms leek stil te staan. Zo zachtjes aan werd het donker en best koud buiten zodat we allen naar de dinerruimte moesten. Al snel werd daar het groepje steeds kleiner, niet dat ze zich al op een oor hadden gelegd, nee die waren toch maar weer naar de Kneipe gegaan. Daar zat dan nog wel een klein groepje van de begrafenis maar die waren al zo’n eind heen dat het hen niet stoorde dat er ook aan de bar flink gedronken werd. Sterker nog, zij konden ook wel een beetje plezier gebruiken.  De kokkin, een vrolijke dame had zich naast Ben genesteld en ook dat leverde toch wel een mooi plaatje op. De rokers die voor hun sigaretje naar buiten moesten dachten eerst dat er nog een aantal oude motoren op weg waren, later bleek dat het geronk van een slapers te zijn.  De eerste rijders dropen deze avond wel iets eerder af dan de avond ervoor maar uiteindelijk moest de deur toch weer worden afgesloten door één van de Rimo-rijders.

Zondag 14 september

Als je ’s morgens opstaat en de boel weer moet inpakken besef je dat een weekend wel heel snel voorbij gaat. Op zicht is dat een goede zaak want je zou maar het gevoel krijgen dat het eeuwig duurt, dan is er iets niet in orde… Het had ’s ochtends vroeg nog even geregend maar scheen het zonnetje en beloofde ook de terugrit goed te worden. Na het ontbijt im Keller, konden we de bagage weer in de bus pakken en Harald de schade opmaken met der Chef und der Chefin. Half contant, half op papier.., dus wellicht ook wel handig in het boekhouden. Voor ons maakte dat niks uit want het viel gezien de huidige prijzen wel mee. Voordat we wegreden werden er nog een paar mooie plaatjes geschoten met de motoren opgesteld voor het hotel. Eindelijk kon ik ook met de drone een opname maken met alle rijders er in één keer op. Wij hebben de aanhanger weer achter de bus geknoopt en zijn nadat alle rijders waren vertrokken ook maar richting de Reetmölle gegaan. Onderweg werd er door de motorrijders een pauze ingelast voor wat eten en drinken.  Natuurlijk hebben ook wij nog even gebruik gemaakt van een plaspauze met een Apfelkuchen und eine Tasse Kaffe. Net voor de grens werden wij nog op de foto gezet, deze keer iet minder leuk, maar het ging maar om een paar kilometer… Gelukkig zijn alle rijders zonder brokken, regen  of andere ergernis thuis gekomen. Eenmaal weer in Rietmolen werd alles netjes bij Harald en Rianne achtergelaten en hebben wij ons naar Kuppers begeven voor een afsluitend biertje.

Daar sloten zich vele rijders en ook Robert Bouwhuis, die zich door privé omstandigheden had moeten afmelden, aan. Er werd nog even na geborreld over het geslaagde weekend, de mooie uitspraken en verhalen en de opgedane ervaringen.

Ook dit jaar weer allen bedankt voor het mooie weekend.

 Groeten Benny